درسی از قیام کربلا :دلسوزی فراگیر(۲)

سرویس یادداشت و مقاله “کانون سبحان”؛ / حجت الاسلام سید محمد صادق محمدی وفایی: پدری زندگیش را زاهدانه مدیریت می کرد. برخی از گلرخانش، غذایی بالاتر و زندگیی بهتر، از او طلب کردند، آن پدر گرامی فرمودند تاریخ را بخوانید، تا در یابید امام علی(ع) تا چه اندازه زاهدانه زندگی کرده است!
امام على عليه (ع) در نامه‏ اى كه به عثمان بن حنيف فرمودند:
«امام شما از دنياى خودش به دو جامه و به دو قرص نان اكتفا كرد. من مى ‏دانم مردم باور نمى ‏كنند. گويا دارم مى‏ شنوم از زبان ديگران كه اگر على غذايش اين است، او بايد از ضعف نتواند از جايش بلند بشود و نتواند در ميدان هاى جنگ با شجاعان درجه اول نبرد كند و آنها را به خاك هلاكت بيندازد.
سپس امام می فرماید اندازه غذایی من قانونی و طبیعی است . چيزى كه ديگران دارند خلاف قانون است درختان صحرايى چوبشان محكم¬تر است و سبزه ‏هاى خوش آب و رنگ نازكتر و ضعيف ترند. گياهان وحشى آتششان زودگيرنده‏ تر و ديرخاموش شونده ‏تر است.
فرزند که با استدلال منطقی پدر رو به رو شد گفت پدرجان ! به یقین راه صواب و با ثواب همان را امام است ولی چرا در زندگی ما از سیره امام علی(ع) فقط به جهت و بعد غذایی توجه ویژه می شود؟!
در همین جمهوری اسلامی نیز برخیها فقط از بعد سیاسی ، امام می گویند ولی از جنبه های اخلاقی و دیگر درخشندگی های او یادی نمی کنند؟!
چرا نمی گویند امام نسبت به اموال بیت المال تا چه اندازه حساسیت به خرج می دادند؟
چرا گفته نمی شود امام به شدت مخالف غیبت کردن و تهمت زدن بودند؟!
چرا از ساده زیستی امام گفته نمی شود؟!
چرا…؟
آری برخی ها از کنار صدها خصلت نیک الگوهای دین می گذرند و فقط به یک نقل و یک بعد زندگی الگوهای دینی توجه می کنند! وگاهی این نگاه ناقص به فرهنگ بخشی از جامعه می شود.
سالها قبل بچه ای متولد شد ، نام او را از القاب و اسامی «امام سجاد» انتخاب کردند.بچه چند بار مریض شد. برخی ها گفتند امام سجاد(ع) امامی مریض بوده است ،متاسفانه شما نام او را برای فرزندتان انتخاب کرده اید ،وعلت مریض شدن فرزندتان همین نام و نامگذری است! مادر بچه تحت تاثیر قرار گرفت و به همین بهانه نام بچه را تغییر دادند!
چرا باید از آن همه درخشندگی که امام سجاد(ع) دارد به راحتی عبور می شود و برای فرهنگ سازی جامعه و راز و نیاز از آنها استفاده نمی شود و فقط از مریضی امام در کربلا سخن گفته می شود؟!
اکنون که ماه محرم است چرا برخی ها فقط در سیاه پوشی و نذری دادن ، عاشورایی هستند؟! چرا برخی ها در عمل به ارزش های حسینی کوتاهی می کنندو حسینی بودن خود را را خلاصه کرده اند در عزاداری روز تاسوعا و عاشورا ؟!چرا گاهی چنان از امام حسین(ع) سخن گفته می شود که قهرمان بودن آن امام زیر سوال می رود و آن امام فقط در تشنگی و عطش و بریده شدن سرمبارکش خلاصه می شود؟!
برای این که در جمیع جهات رشدی حسینی در جامعه شکل بگیرد و به این راحتی ها کسی در خط یزید سقوط نکند باید در همین محرم ها ،ارزشهای و ضد ارزشها را مرور کنیم و سپس تمرین کنیم .
یکی از درسهای کربلا که برای هر زمانی و در هر جامعه ای مشکل گشاست ، دلسوزی فراگیر و جد و جهد فراوان برای نجات دادن دیگران از انحرافها و مشکلات است.
امام حسین(ع) نسبت به صله ارحام توجه ویژه ای داشت.روزی به منزل خواهرش حضرت زینب رفت .خواهرش خوابیده بود و آفتاب بر او تابیده بود .امام تمام قد جلوی آفتاب ایستادند تا نور و گرمای خورشید خواهرش را اذیت نکند!
آن امام به حدی دلسوز حضرت عباس(ع) بود ، و به او عشق می ورزید چون پرپر شدن علمدارش را دید فرمود اکنون پشتم شکست.
در جریان کربلا ، حضرت قاسم ابن حسن از چون از عمویش پرسيد: من هم كشته مى شوم ؟ حضرت بر او دلسوزى كرد و فرمود: پسرم مرگ نزد تو چگونه است ؟ قاسم گفت : از عسل شيرين تر است ! حضرت فرمود: آرى ، عمويت به فدايت ؛ تو هم با من كشته مى شوى.
علاوه بر این دلسوزی امام در کربلا نسبت به دشمنانش نیز فوران می کرد او تا دقیقه ی نود، تلاش کرد دشمنانش را هدایت کند و در زیر چتر اسلام قرار دهد.او هر گز دوست نداشت سرانجام شمر به شمری یزیدی ختم گردد. امام تلاش کرد تا شمر را نیز حسینی کند اما آن شمر نگون بخت با تمام توان و با سرعتی وصف نشدنی یزیدی شدن را انتخاب کرد!
مرحوم آیت الله شاه آبادی استاد عرفان امام خمینی«ره» فرموده اند:«امام حسین(ع) به شمر فرمودند آب بده تا از تو در محضر رسول الله(ص)شفاعت کنم.شمر گفت یک درهم از یزید را با شفاعت جدت عوض نمی کنم!
استاد عرفان امام فرموده اند امام با این پیشنهاد می خواست سفره رحمتش را پهن کند و شمر هم مشمول رحمت قرار بگیرد.اگر شمر آب می داد ، هرگز قاتل امام نمی شد.
او فرموده اند امام حسین(ع) که علی اصغرش را سر دست گرفت می خواست به واسطه علی اصغرش دلی را به رحم در بیاورد تا صاحب آن دل مورد رحمت خدا واقع شود!
البته دلسوزی و ایثار به آن امام اختصاص نداشته است .اهل بیت(علیهم السلام) وشخصیت های بزرگ اسلامی همه سرچشمه دلسوزی ها بوده اند ابوالفضل عباس(ع) تا حدی دلسوز برادر و اهل بیت بود وقتی برایش امان نامه آوردند ، تمام ذرات وجودش خشمناک از آن پیشنهاد شد.
چون شمر آن ذات پلید چون کنار خیمه ی امام آمد فریادش را بلند کرد و گفت:«اين بنوا اختنا،اين بنو اختنا»خواهرزادگان ما كجا هستند؟خواهرزادگان ما كجا هستند؟ابو الفضل در حضور ابا عبد الله نشسته بود و برادرانش همه آنجا بودند.اصلا جوابش را ندادند تا امام فرمود:«اجيبوه و ان كان فاسقا»جوابش را بدهيد هر چند آدم فاسقى است.آقا كه اجازه داد،جواب دادند.آمدند گفتند:«ما تقول؟»چه مى گويى؟شمر گفت:مژده و بشارتى براى شما آورده ام،از امير عبيد الله براى شما امان آورده ام،شما آزاديد،الآن كه برويد جان به سلامت مى بريد.گفتند:خفه شو!خدا تو را لعنت كند و آن اميرت ابن زياد و آن امان نامه اى كه آورده اى.ما امام خودمان،برادر خودمان را اينجا رها كنيم به موجب اينكه ما تامين داريم؟!
آن حضرت وقتی به فرات رسید و دستش به آب رسید ،آب ننوشید و فرمود : اى نفس ابو الفضل!مى خواهم ديگر بعد از حسين زنده نمانى.حسين دارد شربت مرگ مى نوشد،حسين با لب تشنه در كنار خيمه ها ايستاده است و تو مى خواهى آب بياشامى؟!پس مردانگى كجا رفت؟شرف كجا رفت؟مواسات كجا رفت؟همدلى كجا رفت؟مگر حسين امام تو نيست؟مگر تو ماموم او نيستى؟مگر تو تابع او نيستى؟هرگز دين من به من اجازه نمى دهد، هرگز وفاى من به من اجازه نمى دهد.
در روز عاشورا وقتی امام حسین(ع) سر ابوالفضلش را از روی زمین برداشت خون از صورتش پاک کرد حضرت ابولفضل(ع) هم دلسوزانه فرمودند جنازه ی مرا به خیمه ها نبرید چون اگر زینب کبری(س) و نیز بچه های تشنه مرا با این حال ببینند دل شکسته و مایوس از آب خواهند شد!
اما در جبهه ی مقابل بی رحمی موج می زد و به حدی بی رحمی آنها واضح است که نیازی به بیان ندارند
زينب كبرى(س)یزید را مخاطب قرار داد و فرمود :
چگونه اميد دلسوزى باشد از كسى كه دهانش جگر پاكان را جويده و گوشتش از خون شهيدان روئيد ه است؟! (اشاره به جنايت هند مادربزرگ يزيد است با حمزه عموى پيامبر).
باتوجه به این نکات آیا اگر کسی بر ضد آن امام حرکت می کرد و سپس بر می گشت و پشیمان می شد،آیا امام او را مورد عفو قرار می داد یا خیر؟
اگر کسی نسبت به بنده طلبه سخنی گفت که بی مهری در آن مو ج می زد آیا باید به ضد روحانی بودن و… متهمش کنم و دیگر عذرخواهیش را نپذیرم؟
برخی ها می گویند با این که خانواده شهیدم و خودم نیز سالها جبهه دارم و سالهاست با درد و رنج جانبازی رفیقم ، ،به علت اختلاف سلیقه ، ضد ولایتم را می خوانند!
و…
الا وَ انَّ امامَكُمْ قَدِ اكْتَفى‏ مِنْ دُنْياهُ بِطِمْرَيْهِ وَ مِنْ طُعْمِهِ بِقُرْصَيْهِ‏ وَ كَأنّى بِقائِلِكُمْ يَقولُ: اذا كانَ هذا قوتُ ابْنِ ابى طالِبٍ فَقَدْ قَعَدَ بِهِ الضَّعْفُ عَنْ قِتالِ الْاقْرانِ وَ مُنازَلَةِ الشُّجْعانِ‏ الا وَ انَّ الشَّجَرَةَ الْبَرِّيَّةَ اصْلَبُ عوداً وَ الرَّوائِعَ الْخَضِرَةَ ارَقُّ جُلوداً وَ النَّباتاتِ الْبَدَوِيَّةَ اقْوى‏ وُقوداً وَ ابْطَأُ خُموداً « نهج البلاغه، نامه ۴۵».