“کانون سبحان”؛بـِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـدیقیــن
در آستانه فرارسیدن تاسوعا و عاشورای حسینی، قسمتی از مثنوی بلند «نینوا» تقدیم به عاشقان ذبیح‌الله الاعظم، حسین علیه السلام
این مثنوی عاشقانۀعاشورایی شامل هفتاد و دو هزار بیت در 14 دفتر و در وزن‌های مختلف می‌باشد که تاکنون بیش از بیست‌وپنج هزار بیت آن سروده شده است
آمده‌ام که نِی شوم، تا که نوایِ او زنم – و زخُمِ سرخِ کربلا، بر سَرِ نِی سبو زنم
قصۀِ عاشقی کنم،تا زِ قتیلِ شور و شِین – تشنه لبِ بُریده سَر، کُشتۀِ کربلا حُسِین
گویم از او که تشنه‌لب، سر زِ قفا بُریدَنَش – کرده به خاکِ نینوا، اسبِ جفا یکی تنَش
نَقشِ قمر به نیزه‌ها، غرقه به خاک و خون کِشَم – جلوۀِ بی‌نهایتِ عاشقی و جنون کِشَم
تا زِ خدایِ عاشقی، مثنویِ جنون کنم – از پَسِ پرده‌هایِ غم، سِرِّ مگو برون کنم
بَر قلم از عزایِ تو، رختِ سیه نموده بَر – از تو بگویم ای شَهِ تشنه لبِ بُریده سَر
آمده‌ام که سَر دَهَم در قدمِ خیالِ تو – بالِ مَلَک کفن کِشَم، بر تنِ پایمالِ تو
خورده ترک لبِ تو را، چون گلِ سرخِ پَرپَری – بر سَرِ نِی کِشَم به خون، غرقه سَرِ پیَمبری
شُعله به خیمه‌ها کِشَم در شبِ سردِ بی‌کَسی – نقشِ تو را به خون کِشَم، همچو خدا مُقدَّسی
ناله و اشک و آتش و، نیزه و تیر و پیکری- چشمِ رُباب و گریه و رأسِ علی‌ِاصغری
تخمِ سقیفه داده را، میوۀِ کربلا ثَمَر – دستِ پلیدِ ظُلمِ شب، کرده به نیزه‌ها سَحَر
کُنجِ خرابه‌هایِ غم، اشکِ سه‌ساله دختری – قِصِّۀِ غُصّه می‌کند، وقت سپیده با سَری
آمده‌ام که قصۀِ فرقِ دوپاره گویمت – بر سَرِ نیزه گشتنِ ماه و ستاره گویمت
دوشِ قَلَم عَلَم کُنم، بیرقِ سُرخِ یا حسین – غلغله‌ای بیفکنم در دو جهان به شور و شِین
تشنه‌لبی کِشَم قمر، کُشته به جُرمِ عشقِ او – بر سَرِ نیزه پابه‌پا، هم‌سفرِ دمشقِ او
کرب و بلایِ او کِشَم، دشتِ پُر از شقایقی – غرقه‌به‌خون و بی کفن، پیکرِ صبحِ صادقی
بر سَرِ نیزه تا کِشَم، غرقه‌به‌خون خُدا جَلی – وَز لبِ او روان مِیِ، سُرخِ علی علی علی
سِرِّ مگویِ اهلِ حق، فاشِ به نیزه‌ها کنم –تا به سقیفه غِصِّۀِ، بی‌کسیِ خُدا کنم
بر سَرِ نِی کِشَم به خون، زُلفِ مُجَعَّدِ قَمَر – وز تن او جدا کِشَم، ساغر و مَشک و دست و سَر
ساقی و جام و باده را، غرقۀِ خون به نِی کِشَم – مستِ زِ اشکِ چشمِ او، مَشک و سبو و مِی، کِشَم
فاطمه را به شَهرِ غم غِصِّۀِ بی‌کَسی کنم -هم‌نَفَسِ دلِ علی، نوحه‌گری بَسی کنم
قصّۀِ رویِ نیلی و مَعجر و دیده گویمَت – وقتِ هجومِ ظلمِ شب، مرگِ سپیده گویمَت
در شبِ سَردِ بی‌کَسی، قلبِ علی به خون کِشَم – بومِ نگاهِ شیعه را، عاشقی و جنون کِشَم
سَرزَده در طُلوعِ غم، بر سر نِی شقایقی – چشمِ سپیده را کِشَم، سُرمه به خونِ عاشقی
کرده به مثنوی عَلَم، بیرقِ کربلا به دست – شعله زنم به خرمنِ، بودونبود و هرچه هست
آمده‌ام که جان و دل، بر سَرِ کربلا نِهَم – سینۀِ قومِ شیعه را با غمِ او جَلا دِهَم
مستِ شرابِ زینبی، در سَحَر دمشقِ او – آمده‌ام که سَر نَهَم، بر سَرِ دارِ عشقِ او
بر سَرِ آنم از وِلا، تا که به نیزه سَر نهم – سینۀِ سُرخِ لاله را دل‌خوشیِ سَحَر دهم
قومِ به شب نشسته را، وقتِ سَحَر پِیَمبَرم – تا به دیارِ عاشقان، بویِ خوشِ یمن بَرَم
منتظرِ سپیده را، قِصّۀِ آمدن کنم – دل زِ تمام عاشقان، خون‌جگرِ یمن کنم
آمده‌ام زنم تو را، شعله به آهِ کربلا – تا به شفایِ عاشقی؛ دردِ تو را کنم دَوا
دست و قلم نمی‌رود، تا که به نیزه سَر کشد – بر تنِ غرقه خون او، این همه را تَبَر کشد
زُلفِ قلم به خون زنم، دل به یمِ جنون زنم – از خُمِ کوثرِ علی، بادۀِ لاله‌گون زنم
شانه زنم به دستِ غم، زُلفِ تَرِ سپیده را – غرقه‌به‌خون کِشَم به نِی، سَر زِ قَفا بُریده را
مه بِکِشَم به اوجِ نِی، مَستِ شرابِ لَم‌یَزَل – حور و مَلَک کشیده از، لَعلِ لبِ تَرَش عسل
بر سَرِ نِی کِشَم قمر، غرقه‌به‌خون، بُریده سَر – از غمِ عشقِ فاطمه، ناله سُرای و خون‌جگر
خون ز غمش خدا جِگر، گریه سُرایِ هر سَحَر – ضجۀ یا علی زند، ماه مدینه پُشتِ دَر
تیغِ قَلَم بُرون کِشَم، دفترِ دل به خون کِشَم – نقشِ اِلهِ عاشقی، پاره و لاله‌گون کِشَم
بر سَرِ دارِ عاشقی، رقصِ سَرِ وِلا کِشَم – پاره و بی کفن تنِ، کُشتۀِ کربلا کِشَم
آمده‌ام که قِصِّۀِ کرب و بلایِ او کنم – بر سَرِ نیزه‌ها چو او، غرقه‌به‌خون گلو کنم
غرقه‌به‌خونِ دل خُدا، از غم و دردِ او کنم – آنچه زِ کینه کرده با، پیکرِ او عَدو کنم
مَحملِ اشک و آه و غم، بسته به ناقه شمس و مَه – سویِ دیارِ عاشقی، غافله‌ای فِتاده رَه
غافلۀِ غدیرِ خُم، سویِ سقیفه می‌رود – جانبِ قتلگاهِ خود، قبلّۀِ شیعه می‌رود
بسته به محملِ آن وَلی، بارِ غریبیِ علی – اَشکِ زُلالِ فاطمه، گَشته زِ چشمِ او جَلی
او به خدا که مُشتبَه، خوبِ بَری زِ هر گُنَه – بی‌کس و یار و بی سِپَه، ترکِ وطن نموده شَه
رویِ مَلَک زِ غم سیَه، شب به سپیده بَسته رَه -غرقه‌به‌خونِ عاشقی، چشمِ خُدا کند نِگَه
بر سَرِ نیزه می‌رود، سَر زِ ستاره‌ها و مَه – غرقه‌به‌خون اذان دهد، آن شهِ مَستِ کَج کُله
جانبِ کربلا رود، غافلۀِ غدیرِ خُم – تا نشود به ظلمِ شب، آمدنِ سپیده گُم
می‌رود او به کربلا، ساقیِ کوثر ولا – سِرِّ جلیله تا کند، بر سَرِ نیزه بَرمَلا
آمده تا که سَر نهد، بر سَرِ دارِ عاشقی – زنده زِ کربلا کند، رسم و رَهِ شقایقی
-شاهدِ غرقه خون گلو، بَربَطِ عاشقی زن او – خِرقۀِ سُرخِ عاشقی، کرده چو لاله بر تن او
دل به هوایِ وصلِ او، تا به سپیده پَر کِشَد – شانه چو دست لاله بَر، زُلفِ تَرِ سَحَر کِشَد
پُر گِرِهَم چو نِی زِ غَم، نایِ شکسته می‌زنم – خنجرِ تیزِ عاشقی، کرده جُدا سَر از تنم
آمده‌ام به سوزِ نِی، شعله کِشَم به سینه‌ها – سویِ دیارِ عاشقی، مرغِ نَفَس کنم رَها
بر سَرِ نِی چو دیده‌ام، آن مه سر بُریده را – شرح به مثنوی کنم، آیه به آیه دیده را
آتشِ در دلم نهان، سَر کِشَد از لب و دهان – تا فِکَنَد شَرار غم، شعله به هیمۀِ جهان
فاطمه گر مَدَد کند، زُلفِ قلم به خون کِشَم – باده به نام مثنوی، از قدحِ جُنون کِشَم
تا زِ خمارِ چشمِ او، مِی به پیاله سَر کِشَم – از کَفِ پیرِ عاشقان، خرقۀِ لاله بَر کِشَم
در سَرِ دل نمی‌رود، جُز به غم اقتدا کند – بر سَرِ نیزه خواهد او، کرب و بلا به پا کند
تا به شکوهِ مثنوی، مَحشرِ خون فرا کند – سر ز قلم بِبُرَد و قِصّۀِ نینوا کند
زُلفِ قلم به رنگِ خون، بر سَرِ نِی قمر کِشَد – بر تنِ شمسِ عاشقی، شَعشَعۀِ تبر کِشَد
کاخ سپیده را نگون ظلم سِکَندَر آورد – تا زِ امام عاشقان، کُهنه زِ تن دَرآوَرد
غرقه‌به‌خون و بی کَفنَ، بر سَرِ دارَش آورد – کِشته به دارِ عاشقی، کُشتۀِ یارَش آورد
او که اذان خون دهد بر سر نیزه در شَفَق – در پِیِ او روان به غم، غافلۀِ اسیرِ حق
شام غَریبِ غُربتش، تا به همیشه بی سَحَر – خونِ جگر، فرو چِکَد، فاطمه را زِ چشم تر
باد صبا چو وصف او، با گُلِ نسترن کند – لاله به رسم عاشقی بر تن خود کفن کند
دل نَکَنَد خدا از آن، ماه بریده سَر گلو – آن به قبیلۀِ ملک، قبلۀِ عشق و آرزو
چیست به نیزه‌ها روان، جلوۀِ لم‌یزل مگر – می‌چکد از لب تَرَش، شهد و شِکَر، عسل مگر
آنکه فتاده پاره تن، عور و غریب و بی کفن – خون خدا روان از او، گشته چو زمزم از دَهَن
حور و ملک به سَر زنان، در پِیِ کاروانِ غم – غرقه‌به‌خون به نیزه‌ها، گَشته سَری جُدا عَلَم
رو به شفق روان شده، غافلۀِ تَبارِ عشق – نعره سپیده میزند، بر شبِ تیرۀِ دمشق
او که زِ زخمِ پیکرش، خونِ خدا شده روان – وز لب خونیَ‌اش مَلَک، خورده شرابِ ارغوان
ساقیِ بزمِ لَم‌یَزَل، آبِ عطَش به ساغَرَش – دورِ سپیده میزند، بر سَرِ نیزه‌ها سَرَش
قُرصِ قمر زِ شرمِ او، گشته هلال و مُنکَسِر – رأس بریده می‌کند، بر سَرِ نیزه فاشِ سِرّ
زُلفِ سپیده را به خون، شانه زند سُروشِ غم – عرشِ خدا به لرزه از، زلزلۀِ خروشِ غم
بر سَرِ نیزه بسته شب، محملِ چینِ زُلفِ تَر- اشکِ سپیده می‌چکد، بر سَرِ دامنِ سَحَر
نورِ خدا زِ رویِ او، در شبِ نیزه‌ها جلی – کرده طلوعِ عاشقی، ماه دوپارۀِ علی
آینه‌ای به رنگِ خون، بر سَرِ نیزه می‌رسد – چشمِ خدا به رویِ او، جلوۀ خود کند رَصَد
فاطمه را تمامِ جان، بر سَرِ نیزه‌ای روان – میزند از غمی گران، بر سَر و سینه آسمان
از غمِ ماه سَر جُدا، می‌شکند دلِ خُدا – می‌چکدش ز دیده خون، او به عزایِ کربلا
شورِ حسین و عشقِ او، زیر و زِبَر کند جهان – بر سر نیزه می‌دهد، تا به همیشه او اذان
شورِ عزا و ماتمَش، جوش‌وخروش در غَمَش –کون و مکان و نه فلک -کرده به نوحه دَرهَمَش
مستِ الستِ او که بر نیزه اذان خون کند – سِحرِ خُمارِ چشمِ او، جان و جهان فُسون کند
پردۀِ عشقِ نابِ او، تا به همیشه تا ابد – بر دلِ تنگِ عاشقان، تارِ شکسته میزند
بانگِ حجازیِ دَمَش، کوکِ عراقِ جان کند -زخمۀِ کاریِ غمش، خون دِلِ اصفهان کند
مطربِ غم شوم که تا، پردۀِ کربلا زنم – بادۀِ سرخِ عاشقی، از خُم ِلا اِلا زنم
غرقه‌به‌خون چو او گلو، وز می او زنم سبو – تا که شوم به مثنوی، راویِ کربلایِ او
سِرِّ سپیده می‌کنم، بر سَرِ نیزه فاشِ عشق – بویِ ظهورِ او دهد، حلقِ بریدۀ دمشق
شاهدِ مقتلِ منا، قصۀِ آمدن کند – نذرِ نگاهِ مستِ او، خونِ دلِ یمن کند
آمده‌ام زِ یوسفِ گم‌شده گفت‌وگو کنم – تا که زِ آب‌ِدیده در، وقتِ سَحَر وضو کنم
تا ز طلوعِ عشقِ او بر همگان خبر دهم – مژده به شب نشستگان، آمدن سَحَر دهم
فاش نگویم این سُخَن، تا به کجا، که دیده‌ام – بر سر نِی کُنَندَم از، آنچه که من شنیده‌ام
در پِیِ او به عاشقی، اسبِ نَفَس‌بُریده‌ام – آمده‌ام ز پا به دَر، بَس به پِیَ‌اش دَویده‌ام
سَر زِ خدایِ عاشقی، بر سَرِ نیزه دیده‌ام – بانگِ اذانِ عشقِ او از سَرِ نِی شنیده‌ام
مَستم از آنکه قطره‌ای، از لب او چِشیده‌ام – خونِ‌جگر منم که از، دیدۀِ او چکیده‌ام
تا به کجا نهان کنم، آنچه به دیده دیده‌ام – آمدنش ز آسمان وقتِ سپیده دیده‌ام
شعله به سینه میزند، سَر زِ زبان شَراره‌اَم – عِطرِ خوشِ وِلا دهد، سینۀِ پاره‌پاره‌ام
بر سر نیزه‌ها سَرَم، گر نرود چه گو کنم – دم نتوان از او زَدَن، پاره نه گر گلو کنم
گو که به دارِ عشقِ او، شیعه کِشَد سر از ولا – سَر زِ بَلا کجا کِشَد، مَستِ شرابِ کربلا
گو که زِ شیعه سر بُرَد ،مَستِ مِیِ سِکَندری – رو نکند نهان از او، مستِ شرابِ حیدری
دل ز جهان و خان و مان، بر سَرِ او بُریده ها – بر سَرِ دارِ عشقِ او، سَر زِ وفا کشیده‌ها
منتظران، خَبَر خَبَر، شب رود و رسد سَحَر – بسته به ناقه محمل آن، رختِ سپیده کرده بَر
آینه‌دارِ کربلا، می‌رسد از رَهِ فَلَق – کرده علم به دوشِ خود، بیرقِ رهبریِّ حق
آید اذانِ عاشقی، گوید و جان جلا دهد – بر دل ریشِ عاشقان، مرهم کربلا نهد
در شبِ سردِ هجرِ او، کرده دلم تَبِ سَحَر – بَر دَرِ باغِ فاطمی، سَر همه شب زند به دَر
در هَوَسِ لِقایِ او، جان دهم از برای ِاو – او که به سجده میزند، بوسه ملک به‌پایِ او
جامه به تن سَحَر دَرَد، از غم و دردِ دوریَ‌ات – ضَجّه سپیده میزند، تا به کجا صبوری‌َات؟
حِلّۀِ سبزِ عاشقی، دوش تو را چه می‌سِزَد – وقتِ سَحَر زِ کویِ تو، بادِ ولا چو می‌وَزَد
ای نَفَسَت گره‌گَشا، فاطمه را تو مَه وُشا – در طلبِ ظهورِ تو، جان بدهم اگر خوشا
پرده ز رو فکن که تا، سَر ز رُخَت سَحَر زند – لب بِگُشا که بوسه بَر، مُهرِ لبت شکر زند
–در تبِ گرمِ عاشقی، دل شده مبتلایِ تو – بر سر و سینه میزند، از غمِ کربلایِ تو
بال‌وپَر از جنون زند، دل همه در هوایِ تو – بر سر قاف عاشقی تا که زند لَوایِ تو
نِی شده‌ام به سوزِ تو، تا به تو خوش‌نوا شَوَم – نغمه نگارِ عاشقِ، دفترِ نینوا شوم
منتظران، خَبَر خَبَر، شب رود و رسد سَحَر – بسته به ناقه محمل آن، رختِ سپیده کرده بَر
آینه‌دارِ کربلا، می‌رسد از رَهِ فَلَق – کرده علم به دوشِ خود، بیرقِ رهبریِّ حق
به امید ظهور حضرت یار …
سحرگاه هشتم محرم‌الحرام 1437 قمری منصور نظری
