سرویس ادبی «کانون سبحان»/ منصور نظری: بِسْمِ رَبِّ العاشقی، رَبِّ الحُسین – شیعه را می‌آید از رَه نورِ عِین
بِسْمِ رَبِّ العشق و مهر و ماه و نور – اندک‌اندک میرسد وقتِ ظُهور
می زند فریادِ یا زهرا جَرَس – یوسفی آید زِ رَه، عیسی نَفَس
از پریشانیِ گیسویِ دمشق – بِشنوید ای عاشقان این شورِ عشق
اندک‌اندک میرسد سَر انتظار – آید از رَه یوسفی زَهرا تَبار
آید از رَه قبله‌گاهِ شمس و مَه – جان به قربانی کنید او را به رَه
می‌چکد خونِ دل از چشمِ یمن – دارد این غوغا خبر از آمدن
این شبِ ظلمت به پایان میرسد – فاطمی خورشیدِ تابان میرسد
یوسفِ زهرا رسد از راهِ عشق – بر لبش اِنّی اَنَا، اَللهِ عشق
مُنتقِم بر رنج ِزهرا میرسد – یوسفِ گم‌گشتۀِ ما میرسد
میرسد زیبای شهر آشوب عشق – مَهدیِ زهرا، امامِ خوب عشق
در پاسخ به یاوه‌گویی مقامات ترکیه در باب تهدید جمهوری اسلامی ایران، مثنوی «سلطان پوشالی» تقدیم به‌تمامی مردم آزاده و آزادی خواه ایران اسلامی
مُحقَّر شاهِ عُثمانی که هم‌پیمانِ شیطانی – زِ جور و ظلم و بیدادت، جهانی رو به ویرانی
اَلا اِی گرگِ دَرَّنده که مشغولی به چوپانی – چه می‌جویی از این پستی، رِذالت‌هایِ حیوانی
سعودی را کُجا تا کِی، شریکِ در هوسرانی – کَم از ایمان و دین دَم زَن، تو اِی نَنگِ مسلمانی
کجا تا کِی مسلمانی، شود قربانِ نادانی – زِ فتنه بی‌گناهان را، کُنی تاکِی تو قُربانی
به شام ای بُرده شیطان را، به خوانِ خون به مهمانی – تو را سودی نمی‌آید از این افکارِ شیطانی
هَلا اِی در سَرِ خامَت ، تَفکُّرهایِ اِخوانی – تَوَحُّش‌هایِ داعِش را، تو پنهان صحنه‌گردانی
زَدی آتش تو خَرمَن را، زِ اسلام و مسلمانی – سَر از طفلان بریدن را چه دین است این و ایمانی؟
سَرِ آزادگان بَر نِی، تو کردی شاهِ عُثمانی – تو کردی خوار و آواره ، عراقی ، کرد و لبنانی
گدایی بر تو می‌زیبَد، نه فَغفوری و خاقانی – زِ سَر بیرون کن اِی پاشا، غلط سودایِ سُلطانی
به نامردی سَر از مَردی بُریدن، ننگِ تورانی – زَنَد داغِ سیاوش‌ها ، شَرَر بر قلبِ ایرانی
تو اِی روباهِ عثمانی ، کجا دَرخوردِ ِشیرانی – هراسان بیدِ لرزانی زِ سردارِ سلیمانی
هواداری ز داعش را، تو ننگِ نامِ انسانی – که دارد شَرمِ از رویِ تو هر دَرَّنده حیوانی
به نیرنگ و فریب آری ، تو عمر و عاصِ دورانی – تو کردی قومِ داعش را، به نِی اوراقِ قُرآنی
زِ تور و سَلم و گَرسیوَز، زِ نامردان تَبارانی – شکوه و فَرِّ ایرانی، تو را دارد هراسانی
تو ای آغشته دستانت به خونِ پاکِ صد آرش – به شام و لیبی و لبنان تو بَرپا کرده‌ای آتش
به خاک و خون سیاوش‌ها تو از ما می‌کِشی آری – سپاهِ ظلمِ داعِش را تو پنهان می‌کُنی یاری
تو تیغِ کینِ داعش را نهادی بَر گلویِ حق – تو مردانِ سَحَر کُشتی به تیغِ ظُلمتِ مُطلَق
عَلَم کردی سیَه بر ما تو بِیرق‌هایِ داعش را – به نام ِدین تو آوَردی، پدیدار این فَواحِش را
کشیده اِی نقابِ دین، به ظلمت از ریا بَر رو – نَه کمتر از یزیدی تو، که بَرپا کربلا کَرد او
تو را فاش این سخن‌گویم ، جهان احمق نه پنداری – که این قومِ فواحش را، تو در آغوشِ خود داری
تو سَردارانِ زهرا را ، به جُرمِ عشقِ او کُشتی – به عُشّاق علی از کین، زدی خنجر به هَر پُشتی
الا ای قوم در غُربت بریده سَر سیاوَش را – کِشَد کیخُسروی روزی، کمانِ کینِ آرَش را
ندارد قوم ایرانی به داغِ ننگ و ذلّت تاب – از این خاکِ تهمتن‌ها، بِروید رستم و سهراب
سلیمانی به سَرداری، زِ نسل زال و بهمَن‌ها – به عُثمانی بیاراید، سپاهی از تَهمتَن‌ها
دودَم تیغی به کف او را ، به رَسمِ حیدری آید – و دربِ خیبرِ توران، علی وارانه بگشاید
زِ شام و لیبی و لبنان ، بِتارانَد فَواحِش را بِکوبَد چون علی دَرهَم، سپاهِ ظلمِ داعش را
به یارانِ سفرکرده شهادت را قرارَش او – خَوارِج را زند سَرها به تیغِ ذوالفقارَش او
چه حَدّ باشد که تورانی، کند تهدیدِ ایرانی – کُجا موشی توان دارد، هجوم ببر خیزانی
کجا کَرکَس تواند تا، کُند سودایِ شهبازی – کجا ایران دهد باجی، به ترک و رومی و تازی
که ایران خاکِ مردان و دلیران است و آزادی – و ساکت او نمی‌ماند به این کُشتار و جَلادی
روان مرگِ سیاوش را، زِ چشمانِ سَحَر ژاله – ز ِخاکِ پاکِ این سامان نروید غیرِ آلاله
کجا این مهدِ آزادی، اسیری را نَهَد گَردَن – کُجا پیراهنِ ذِلَّت کُند قومِ علی بَر تَن
هزارانش اگر خنجر، خورد از پشت و رو بر تن – دریغا سَر سِپارد بَر، فریبِ حُکمِ اَهریمَن
تو اِی آلوده دستانت به خون، قومِ سیاوَش را – بَسی رَذلانه اَفکندی، به شام آشوبِ آتش را
اَلا مَنفورِ عثمانی که بر ما آتش‌افروزی – تو را این آتشِ فتنه بِسوزد پا به سَر ، روزی
به رسوایی کشد آخَر ، فریب و مکرِ پنهانی – تو حق را کِی نگهبانی؟ که خود سلطانِ دزدانی!!
چه خام این کرده پنداری، «رَجَب» سودایِ سلطانی -چه رَه باشد گِدایان را به فَغفوری و خاقانی
تو اِی از نسل روباهان، کجا در حَدِّ شیرانی – کجا اِی اهلِ نامردی، تو همپایِ دلیرانی
تو شوم آن جُغد مَنفوری، که خوش دارد به ویرانی – تو را بر لَب نمی‌شاید شُکوهِ نامِ ایرانی
تو در دستانِ امریکا ، عروسک گونه رَقصانی – و پنداری حماقت را ، که سُلطانِ جهانبانی
مَکُن تهدیدِ ایرانی، به ضربِ طبلِ تو خالی – دهانت را فروبند اِی، «رَجَب» سلطانِ پوشالی
شکوهت را کند خواری، به سرداری، سُلیمانی – حِقارت بر تو می‌زیبَد، نه شاهی، موشِ عثمانی
تو قومِ بی‌گناهان را به خون آغِشته دَستانی – بُرَد داعش به اِذنِ تو، سَر از طفلِ دبستانی
به‌ظاهر گرچه انسانی، نداری ذَرّه وجدانی – فِکندی آتشِ فتنه، به هر شهری و سامانی
و کولاکِ جهالت‌ها بِخُشکانیده هَرجانی – بهاری کو که آشوبد بر این خواب زمستانی؟
و میدانم که میدانی که شب را هَست پایانی – و می‌آید سحرگاهی زِ رَه خورشیدِ نورانی
به آخر میرسد روزی، شرارت‌هایِ شهوانی – زمستان را بِتارانَد سپاهِ نوبهارانی
و می‌آید به سَر آخر شب دِیجور ظُلمانی – و مردانِ یَمانی را کُند یاری خُراسانی
حَرَم گیرد سعودی را، به سرداری، سلیمانی – و سازد صُبحِ عاشورا ، ظُهور آن ماهِ پنهانی
جهان دارد عطش او را ، که زُلفَش بویِ غَم دارد – مَلَک در خانۀِ چشمش، تَمنّای حَرَم دارد …
به امید ظهور حضرت یار …
سحرگاه 28 صفر 1437 قمری -19 آذر 1394
تبعیدگاه تهران –منصور نظری
