سرویس یادداشت کانون سبحان/محمد کرم ساعدپور: غیرت از غیر میآید. غیر، از جهاتی تجاوزگراست؛ بنابراین غیرتی، غیر را برنمیتابد و دست رد بر سینه او میزند. تعدی غیر از چند جهت است:
1- گاهی غیر به ناموس تجاوز میکند و اگر رگ غیرت انسان را نزده باشند، از ناموس دفاع میکند. این انسان غیرتی، بافرهنگ برهنگی غرب که درواقع رواج بیناموسی است، مقابله میکند و در جهت فرهنگ حریم و حرمت ناموس، جداً کوشا است. در کتاب سرگذشتهای ویژه امام (ره) آمده است که ایشان اجازه نمیداد سفره التقاطی انداخته و محرم و نامحرم رو به روی همدیگر قرار بگیرند.
مروجین فرهنگ برهنگی با چند انگ، رگ غیرتیها را میزنند: 1- فلانی خانه گمان است -2 زمانه عوضشده آدم نباید اینگونه متعصب باشد و… با این انگها سعی میکنند مرز محرم و نامحرم را بردارند و متأسفانه تا حدودی هم موفق شدهاند. اینجاست که غیرتیها باید خروجی فرهنگ برهنگی که متلاشی شدن خانوادهها، مریضیهای مقاربتی و … است را تبیین کنند و از ملامتِ ملامت گران، هراسی نداشته باشند: «وَلَا تَخَافُونَ لَومَهَ لآئِم» مائده 54: و از سرزنش هیچ ملامت گری هراسی ندارند.
2- گاهی غیر به وطن تجاوز میکند. اینجاست که غیرتِ غیرتیها به جوش میآید و تحمل نمیکنند وطن اسلامی زیر چکمه متجاوزان قرار بگیرد و لذا به مصاف دشمن میروند و از کشته، پشته میسازند و بعضاً تنشان در مقابل تانک و توپ متجاوزان قرار میگیرد ولی بیگانگان را تا فراسوی مرزهای ایران اسلامی تعقیب میکنند تا متجاوزان، تا ابد فکر تجاوز به ایران اسلامی به مخیلهشان خطور نکند.
افراد باغیرتی مثل شهید چمرانها، شهید حاج قاسم سلیمانیها، خرازیها، صیادها، باکریها، متوسلیان ها، زینالدینها، حاج احمد کاظمیها و… ابتدا برای سدکردن دشمن خط پدافندی تشکیل داده و بعد عملیاتهای آفندی و تهاجمی را شروع کرده و وطن اسلامی را مدفن متجاوزین قرار میدهند و دشمن متجاوز برای حفظ جان خود یا پا به فرار و هزیمت میگذارد و یا تن به اسارت میدهد.
در این یادداشت اگر غیرتِ غیرتیهای جنگ تحمیلی را نمایش دهیم، مطلب به درازا کشیده میشود، ولی از باب «مشت نمونه خروار» چند نمونه را یادآور میشویم:
الف: روزهای اول جنگ در روستای گورسفید گیلان غرب، فرنگیس حیدر پور گردن یک عراقی را زد و یکی از آنها را به اسارت درآورد و غیرت زنِ زینب (س) گونه ایرانی را به دنیا معرفی کرد.
ب: سرگرد ادبیان که اهل کرمانشاه بود، مرخصی نمیآمد و وقتی علت را جویا شدند، گفته بود: «تا زمانی که وطن اسلامی محل تاختوتاز دشمن است به مرخصی نخواهم رفت» تا سرانجام بعد از چند ماه بدن مقدسش سردست مردم عزیز کرمانشاه تشییع شد.
ج: زمانی که خرمشهر در آستانه سقوط بود، شهید محمدحسین فهمیده تحمل سقوط خرمشهرکه نماد استقامت جبههها بود را نداشت و لذا با نارنجک، زیر شنی تانک دشمن رفت و جان خود را غیرتمندانه در طَبَقِ اخلاص گذاشت و غیرت و مردانگی حضرت قاسم بن الحسن (ع) را تداعی کرد.
3- گاهی غیر، به دین، استقلال و آزادی تجاوز میکند. در اینطور مواقع غیرتِ غیرتمندان، به ظهور میرسد و به دفاع برمیخیزد. زمانی که آمریکاییها طرح مصونیت قضایی را برای خودشان از مجلس شورای ملی رژیم منحوس شاه میگذرانند و محتوای آن این است که اگر به فرموده امام (ره) یک سگ آمریکایی با اولین شخص مملکت ایران تصادف و تصادم کند، باید آمریکاییها او را محاکمه کنند و درواقع استقلال قضایی ایران را نادیده گرفته بودند. بعد از تصویب آن لایحه امام (ره) که مظهر غیرت خدایی بود، فریاد زد و آسمان را روی سر متجاوزین خراب کرد؛ و سرانجام فریادهای حسین گونه آن انسان باغیرت و تبعیت غیرتیها، تومار دو هزار و پانصدساله رژیم شاهنشاهی را به زبالهدانی تاریخ ریخت؛ و امام عزیز این غیرت و حمیّت را از مولایش حسین (ع) گرفته بود، زمانی که برای یزید از حضرت بیعت خواستند فرمود: «اگر بایزید بیعت کنم، باید فاتحه اسلام را بخوانم» چون یزید برنامه براندازی اسلام را در پیشگرفته و یک متجاوز و متجاهر به تمام معنی است.
صحنههای عاشورا نمایش پردههایی از سینمای غیرت و وفا است. ما حسین فاطمه (ع) را به نظاره مینشینیم، درحالیکه یکه و تنها در میدان مبارزه با لبتشنه از او درخواست تسلیم شدن رادارند، فریاد: «هَیهات مِنَّا الذّلَة» سرمی دهد. زمانی که در میان گودال افتاده و دشمن میخواهد به خیمهها حمله کند، روی کنده میایستد و فریاد میزند: «ای پیروان ابوسفیان من هنوز زنده هستم، چرا به خیمهها حمله میکنید اگر دین ندارید حداقل آزاده باشید.»
فرزند حیدر کرار (ع) را میبینیم که تحمل تشنگی بچهها را ندارد و تنها خود را به شریعه فرات میرساند و کمی آب را برمیدارد و آب را روی آبها میریزد و میگوید حاشا به کرمت عباس، تو سیراب باشی و حسین (ع) و بچهها لبتشنه، با لبتشنه جان را در طَبَقِ اخلاص میگذارد.
سعید ابن عبدالله را میبینیم درحالیکه که امامش مشغول نماز است، سینه خود را سپر بلای امام قرار میدهد و تیرها یکی پس از دیگری به بدنش اصابت میکند و نقش بر زمین میشود و خطاب به امام حسین (ع) میگوید: «آیا وفا کردم؟»
و زینب کبری (س) را میبینیم که بهعنوان پیامآور خون شهدای کربلا، در حضور عبیدالله بن زیاد، علی گونه ظاهر میشود و میفرماید: «مَا رَأیتُ إلّا جَمیلاً»: من درصحنه کربلا جز زیبایی چیزی راندیدم.
آری ای برادر و خواهر از جان عزیزترم، این غیرت است که ناموس، وطن، دین، استقلال و آزادی را حفظ میکند. حتماً میدانید الآن تحریف گران، ناموس، وطن، دین، استقلال و آزادی ما را در معرض مخاطره قرار دادهاند و با ابزارهای نوظهور، میخواهند ذهنها را جابجا و به مطامع شوم استکباری خود برسند. غیرت دینی، وطنی و ناموسی اقتضاء میکند که شما هم با تمام ظرفیت پا به میدان مبارزه فرهنگی بگذارید و دشمنان قسمخورده خود را مأیوس و ناامید کنید. یا علی گفتیم و عشق آغاز شد.
انتهای پیام/