کانون سبحان

سر دلبران در حدیث دیگران

نماز شب

 تا پرواز هواپیما به سمت جده زمان زیادی باقی نمانده است . حاج آقا و همسفرانش که جمعا 36 نفر ند ، در فرودگاه تهران آماده پرواز هستند . ساعت نزدیک 12 شب است. حاج آقا در اتاق کوچکی در فرودگاه مشغول نماز شب می شود.  چهار رکعت را خوانده است که اولین هواپیما پرواز می کند. همسفران ایشان سوار هواپیما می شوند . دوست ایشان حاج سبزعلی امرایی به آقا می گوید: ”  آقا   هواپیما آماده پرواز است . ” حاج آقا جواب می دهد : ” من می خواهم نماز بخوانم. ” نماز ایشان آنقدر طول می کشد که این دو ، چهار پرواز عقب می مانند و با پرواز چهارم به جده می روند. 

  به نقل از حاج سبزعلی امرایی

نماز صبح

 هواپیمای جده به سمت تهران آماده پرواز است . نیمه های شب است . هواپیما بعد از طلوع آفتاب به تهران خواهد رسید. حاج آقا با خود فکر می کند : ” با این حساب نماز صبح را در وسط آسمان هستیم . ” از آمدن با آن پرواز منصرف می شود . هرچه مسئولان پرواز یا اطرافیان اصرار می کنند که آقا اینجا مملکت سعودی است و ماندن شما در اینجا ممکن نیست ، اما ایشان سوار نمی شود و در فرودگاه جده می ماند تا  نماز صبح را بخواند و مرتکب ترک عمدی نماز نشود. پرواز های بعدی هم به بهانه اینکه شما مسافر پرواز قبلی بودید و ما جای اضافه  نداریم   ، از آوردن  ایشان خودداری می کنند.  ایشان تا غروب افتاب در فرودگاه جده می ماند . در نهایت ایشان با یک هواپیمای باری که محموله آن اسباب و اثاثیه حاجیان بود ، در بین ساک های حاجیان می نشیند و با آن وضع به تهران می آید .

گفتنی است که مرحوم آیت الله مروجی چهار بار به سفر حج مشرف شده اند و این دو خاطره ظاهرا مربوط به دو سفر است .

 دعا برای شفای یک بیمار

زمستان سال 1374 مادرم مریض شده بود . آزمایش ها نشان می داد سرطان است.  مادرم را پیش هفت دکتر در خرم آباد ، تهران و کرمانشاه بردم . همگی جواب کردند و گفتند : او را به خانه ببرید. ماندنی نیست.  یک روز که با آقا برای نماز جماعت به سمت مسجد جامع می رفتیم ، ایشان به من گفتند: ” شنیدم مادرت مریضه ” . گفتم : ” بله آقا ” آقا گفتند : ” من برای مادرت دعا کرده ام . ان شاء الله خوب می شود. ”  و امروز بعد از  19  سال مادرم بحمدالله خوب و سرحال است و من این را از برکت دعای آقا می دانم.                                                                                                                                                                                                                    

 به نقل از قدرت الله ابدالی

الا ان اولیا ء الله لا خوف علیهم و لا هم یحزنون 

 سال 65 بود که بمباران بود ، در عصر یک روز من و آقا در حوزه بودیم .  ایشان روی سکوی جلوی مدرس بزرگ نشسته بود و در حال ذکر یا زیارت عاشورا بود .  یکباره صدای هواپیماها بلند شد و خیابان صاحب الزمان بمباران شد.  من (با همان لهجه لری ) گفتم :  ” آقا آقا بمباران است هواپیماها آمدند .  ”  من به زیرزمین حوزه که الان موتورخانه است رفتم و تصورم این بود که الان آقای مروجی هم به دنبال من می آید اما دیدم ایشان نیامد . از گرد و غبار ترکش هایی که به داخل مدرسه آمد روز  به شب  تبدیل شد . (و به قول لری خودش : شُوَ زِِِِرک  .)

و قتی بالا آمدم فکر می کردم آقا یا زخمی و یا حتی شهید شده است . بیرون که آمدم ،دیدم گرد و غبار زیادی روی سر و صورت و عمامه و عبای آقا نشسته است ، اما ایشان از جایش تکان نخورده  است . آن وقت فهمیدم ” ایمان ” یعنی چه ؟

 به نقل از  مرحوم کرم الله مولایی  خادم حوزه علمیه باقرالعلوم کوهدشت