کانون سبحان

آقایی می گفت : من وقتی منبر می روم تا چهل  روایت نخوانم پایین نمی آیم .

آنچه در می خوانید بخشی از درس اخلاق آیت الله مروجی در جمع طلاب است. ایشان در این بخش سخنرانان و مداحان را به رعایت دقت و احتیاط در روضه و سخنرانی و پرهیز از بیان مطالب بدون سند و تحریفاتی که در واقعه عاشورا انجام شده است، سفارش می کنند. روشن است که منظور ایشان از دروغ، اشتباهات در نقل کلام معصومین و یا نقل تحریفاتی است که درباره جریان عاشورا بر سر زبان ها افتاده است :

 فرق ما با مردم این است که مردم که روحانی نیستند اگر آدمهای خوبی باشند توبه می کنند استغفرالله می گویند ما هم توبه می کنیم مردم از چی توبه می کنند ؟ ما از چی توبه می کنیم ؟ مردم ازکارهای بدشان غیبتی کرده باشند دروغی اگر گفته باشند تهمتی زده باشند توبه می کنند می گویند خدایا مارا ببخش .اما ما که  طلبه هستیم از کارهای خوبمان باید توبه کنیم منبر می رویم اگر دروغ نگویی منبرت نمی گیرد همینطور دروغ می گویی وبه همدیگر می بافی واشتباه ی می گوییوبه خیال خودمان داریم تبلیغ دین می کنیم شاهکار ما این است که مسأله بگوییم ومنبربرویم اما باید استغفار کنیم از این منبری که رفتیم چون لا اقل در هر منبری که رفتیم تا چهل تا دروغ نگوییم پایین نمیاییم  همه اش دروغ  همه اش خود بافی است . واعظی بود می گفت : من وقتی منبر  می روم تا چهل خبر نخوانم پایین نمیایم ولی ما تا چهل تا دروغ سر منبر نگوییم پایین نمیاییم مثلا روضه که می خواهیم بخوانیم به  دروغ از زبان مبارک امام حسین ع  شعر می خوانیم یک آقایی بود وقتی  کسی میخواست در مسجد روضه بخواند نوکرش را می فرستاد پای منبر وقتی روضه خوان می خواست شعر بخواند به نوکرش می گفت  بگو زبان حال است نوکر هم از پای منبر به او فشار می آورد که بگو زبان حال است چو ن امام حسین که بالای سر حضرت علی اکبر شعر نخوانده است یا حضرت زینب  بالای سر امام حسین که شعر نخوانده است پس ما باید از این منبری که رفته ایم استغفار کنیم که این همه دروغ آن هم از زبان امام حسین  گفته ایم حالا دروغ از زبان یک انسان معمولی جا دارد اما از زبان امام حسین که اگر کسی از زبان پیغمبر یا امامی دروغ بگوید وروزه باشد روزه اش باطل می شود  وما از اول منبر تا آخر منبر هی دروغ  می گویم و به خیال خودمان داریم تبلیغ دین میکنیم وداریم عزاداری می کنیم بنا بر این ما باید از کارهای خوبمان توبه کنیم می گویند مرحوم حاج شیخ عباس قمی علیه الرحمة در ماه رمضان در مشهد نماز جماعت می خواند و منبر می رفت  یک روز پنج شش کتاب بزرگ وقطورسر منبر  آوردو از روی کتاب روایت می خواند گفت : دیشب خواب دیدم که من روزه بودم وگوشتی حاضر بود وبه من حکم می کردند که باید این گوشت را بخوری وقتی بیدار شدم با خودم گفتم : که این روایت هایی که من می خوانم کم وزیاد دارند ومن روزه هستم لذا از روی کتاب می خوانم تا کم وزیاد نداشته باشد واشتباه نباشد حالا این منبر ها مصیبتند و گرفتاری هستند این ثواب ندارد گناه ومعصیت است مگر کسی از روی کتاب بخواند والا حافظه ما آنجور نیست که چیزی را که حفظ کردیم طابق النعل بالنعل و مطابق با واقع از حفظ بگوییم بالاخره کسی که یک ساعت سر منبر حرف می زند کم وزیاد و اشتباه میکند کسانی که با تقوا هستند یا باید منبر نروند  یا اگر هم منبر رفتند از روی کتاب ورساله بخوانند وگرنه بروی سر منبر و مردم را سرگرم کنی و یک ساعت وقت مردم را بگیری  و مردم را با قدری دروغ  که سر هم بسته ای معطل کنی این درست نیست انسان باید زبانش را کنترل کند وحفظ کند     روضه نباید دروغ گفت حالا مردم گریه کردند ، کردند نکردند هم نکردند تو  که ملتزم گریه کردن مردم که نیستی تو اگردو کلمه راست گفتی همان دو کلمه راست ثواب دارد اما اگر  دروغ به هم ببندی  مردم هم گریه کنند ممکن است برای آنها ثواب باشد اما برای تو گوینده که داری از زبان امام حسین دروغ می گویی درست نیست ونمی صرفد که انسان دروغ بگوید ودارد برای خدا عزاداری می کند ودارد تبلیغ دین می کند دارد جهاد می کنند این اشعار زبان حال است آنها که فارسی نگفته اند امام حسین میان میدان می ایستد شعر می گوید ؟ امام حسین با آن عظمت و بزرگواریش که منبع شجاعت و سخاوت و کرم وهمت آن وقت میآید در مقابل آن همه دشمن بیاید بالای سر حضرت علی اکبر مویه کند و شعر بخواند آیا این درست است ؟