کانون سبحان

کانون سبحان به نقل از سایت خبری ویزنهار رومشکان: من در جایی دیگر مشغول به کار هستم نانوایی دارم ولی درزمینه خبرنگاری هم مشغولم البته خبرنگاری درآمدی ندارد که بخواهم فقط به آن بسنته کنم .پس مجبورم درکنار خبرنگاری و خدمت به این مردم نانوایی ام را هم ادراه کنم کار سختی است که بخواهی در آن واحد که یکی از مشاغل سخت و زیان آور می باشد به دوچیز فکر کنی و برنامه بریزی ولی خبرنگاری امیدی دارد که نمی دانم منشا این امید از کجا می آید که این همه انرژی به خبرنگار می دهد .شاید هم بعضی مواقع این فکر به سراغ من می آید که کار را رها کنم اما چه چیزی و چه امید درونی باعث نمی شود اینکار را کنم الله اعلم نمی دانم.چرا اینقدر دوست دارم خاطره ی امروزم را به عنوان یک درد دل برای شما عنوان کنم نمي دانم.

و حتی کسی در این شهرستان  از زحمات خبرنگاران تجلیل نمیکنند که باید از آنها پرسید آیا  ما هم در لیست سیاه هستیم آری ما خبرنگاران شهرستان تا داشتیم برای سایت ها که در عرصه فرهنگی و خبری به شهرستان کمک کنیم خرج کردیم و حتی برای اینکار قرض کردیم و هیچ موقعه نشندیم خبرنگاران به خاطر تمامی زحماتی که می کشید متشکریم .و احسنت به شما که دلسوزانه کار می کنید و قلبتان برای این مردم می تپد .

همه ساله در ایام نیمه مرداد، به یاد خبرنگار شهید محمود صارمی مسئول دفتر خبرگزاری جمهوری اسلامی در مزار شریف، سخن از رسانه، خبر و خبرنگار بالا می گیرد و مسئولین با کمک مدیران محترم روابط عمومی(!!)، هر یک به سهم خویش فرصت را مغتنم شمرده و به انحای مادی و معنوی، به تجلیل از خبرنگاران می پردازند. ولی ما در این شهرستان یک لوح تقدیر بدون قاب که هزار فکر برای خبرنگاران به وجود میآید که چرا در روزهای دیگر و مراسماتی که ما در آن شرکت میکنیم از نفرات تقدیر با تشریفات کامل انجام میگیرد ولی خبرنگار یک لوح کاغذی بدون قاپ؟؟

اما مسئولین ما را چه می شود که همه شئون و ارکان جامعه را باید مطابق سلیقه و میل خود ببینند؟ چرا تا زمانی که خبرنگار در راستای منافع ایشان حرکت کند، قابل احترام و تجلیل است، اما خدای ناکرده چنانچه از اَبروی بالای چشم آنها ایرادی گرفت، نوع نگاه ها نسبت به او و تمامی گذشته اش، عوض شده و به تعبیری در «فهرست سیاه» آنها قرار می گیرد.

مگر این حدیث را از حضرت صادق(ع) بارها نشنیده ایم که فرمودند: «بهترین و محبوبترین برادران من کسی است که عیوب مرا به من اهداء کند و نقایصم را تذکر دهد. (تحف العقول ص۳۶۶)» یا فرزند ایشان امام کاظم(ع) که ساعات شبانه روز مردم را تقسیم کرده و فرمودند: «ساعتی برای دیدار با برادران دینی و مورد اعتماد است، آنانکه عیب های شما را به شما بشناسانند و این کار را با صفای باطن و بی غرضی و در کمال خلوص انجام دهند. (تحف العقول، ص ۴۰۹)»

خبرنگار واقعی؛ فرشته نجات جامعه است. خبرنگار حقیقی؛ حامل پیام مهر و عطوفت و ملجاء و پشتیبان مردم است. خبرنگار دلسوز؛ حلقه اتصال جامعه با مسئولین و منشاء درمان دردهای جامعه است. اوست که هیچگاه دیده نمی شود، اما از دریچه دوربین و زاویه قلم وی، همه دیده می شوند و گره ها و معضلات جامعه به تصمیم گیران و مدیران گوشزد می شود و بمثابه نقطه امید برای کسانی است که صدایشان به جایی نمی رسد.

آری نقاط ضعف و قوت در هر صنف و حرفه ای فراوان یافت می شود، اما باید اذعان داشت که در راستای ایفای وظیفه خطیر و حساس آگاه سازی جامعه، بروز خطا، امری اجتناب ناپذیر و در عین حال، قابل اغماض است و اساساً کسانیکه در وسط معرکه قرار دارند، بیشتر در معرض نقد و ارزیابی دیگران قرار می گیرند اما دامن حاشیه نشینان و محافظه کاران، همیشه پاکِ پاک است!!

در مجموع به نظرم؛ خبرنگاران و فعالان عرصه خبر، بیش از آنچه در این ایام به تجلیل و تقدیر (که آنهم در جای خود لازم است) نیاز داشته باشند، نیازمند و مشتاق شناخت و درک جایگاه شغلی و حرفه ای و توجه به ضروریات این قشر مظلوم و وظیفه شناس هستند. موضوعی که در این چند سال اخیر با توسعه رسانه های جمعی و افزایش نفوذ فضای مجازی، بیش از گذشته مورد اهتمام قرار گرفته است.

مردم خبرنگار را دوست دارند و زمانی که خبرنگار به سمت مردم می رود مردم با کمال میل به استقبال او می روند و مشکلاتشان را بیان می کنند، خبرنگار باید نگاهی داشته باشد بی طرفانه با مشاهده مسئله ای باید سریع و درست اقدام کند،شغل خبرنگاری ساعت مشخص و تعطیلی ندارد.از همه مهمتر کسی از او سوال نمی کند آیا شما هم مشکلی دارید… خبرنگار درشهرستان های کوهدشت و رومشگان و حتی مرکز استان کاری است بسیار سخت و با امکانات کم خبرنگاری که روز شب باید به مشکلات شهر نگاه کند بدون هیچ چشم داشتی

البته بعضی از مسئولین هستند که پشتبان خبرنگاران هستند از همه ی آنان تشکر می کنند.

منبع :پایگاه خبری ویزنهار