کانون سبحان

سرویس یادداشت و مقاله «کانون سبحان»/ حجت الاسلام و المسلمین سید محمد صادق محمدی وفایی:

به نام خداوند جان و خرد

چند سالی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران ، به مرض باندبازی مبتلا شده است و با هر انتخاباتی که نزدیک می شود ،شکاف این باند بازی عمیق و عمیق تر می شود . از منظر باندبازان نمره ی هر کارگزاری یا بیست است و یا صفر و بین صفر و بیست هرگز نمره ای وجود ندارد!
بنابراین می توان گفت از آفات باندبازی این است که خدماتی که به برکت این نظام انجام شده است نادیده گرفته می شود چرا که هر باندبازی در کارنامه جناح و باند مقابلش جز سیاهی نمی بیند!
بنابراین شهادت می دهم در حالی می نویسم که می دانم ، منطق باندبازان از هرجناحی این است همه پاکان در فلان جناح و همه ناپاک ها، در جناح مقابل است ! و در حالی می نویسم که باندبازان با عملکردشان می گویند هرکس با مانیست بر علیه ماست! در حالی می نویسم که می دانم باندبازان همانند دست چربی که آب پس می دهد ، نصیحت پس می دهند! و در حالی می نویسم که برخی از گرفتاری های جامعه را اختصاصی دولت تدبیر و امید نمی دانم .بنده می نویسم چون دین و مذهبم می گویند بی تفاوت بودن مذموم است و کسی که امر به معروف و نهی از منکر را رها کند ، چون مرده ای است در میان زندگان .
با این مقدمه می گویم از منظر امام «ره» هدف از انقلاب،اجرایی کردن اسلام است . او سربازان و لشكر این انقلاب را ، مستضعفان و پابرهنگان و نیز قشر جوان می دانست.
امام خمینی «ره» فرموده اند: « متأسفانه هنوز برای بسیاری از ملتهای اسلامی مرز بین «اسلام امریکایی» و «اسلام ناب محمدی» و اسلام پابرهنگان و محرومان، و اسلام مقدس نماهای متحجر و سرمایه داران‌ خدانشناس و مرفهین بی‌درد، کاملًا مشخص نشده است. و روشن ساختن این حقیقت که ممکن نیست در یک مکتب و در یک آیین دو فکر متضاد و رودررو وجود داشته باشد از واجبات سیاسی بسیار مهم است.صحیفه امام، ج‌۲۱، ص: ۱۲۱
اکنون که چند دهه از آن انقلاب شکوهمند می گذرد جای این پرسش ها باقی است که نظام جمهوری اسلامی تا چه اندازه ای به اسلام و قوانین ناب آن آراسته شده است؟پا برهنگان چند درصد از کارگزاران نظام را تشکیل می دهند؟ آیا رشد مادی و معنوی محرومین و مستضعفین در دل برنامه های کارگزاران نظام قرار دارند؟ اگر جواب مثبت است در چه اندازه ای؟ آیا رسیدگی به امور جوانان دغدغه ی همه ی مسئولین است؟
بنده که نمی توانم به این پرسشها جواب علمی و دقیقی بدهم اما می توانم بگویم ، وقتی پا برهنگان دریافتند که برخی از به اصطلاح خدمتگزاران ! در هر ماهی به اندازه ی دیه ی خود حقوق گرفته اند ، بد جوری دلشان شکسته شد.
کوخ نشینان دل شکسته خواهند شد وقتی دریابند که بعضی از مسئولین فقط آنها را برای جبهه و جنگ ، شرکت در راهپیمایی ، رای دادن ها و … می خواهند ، و در مقابل همه پست و مقام ها را برای خود و حلقه های خودی می دانند.
کوخ نشینان آزرده خاطر می شوند وقتی جد و جهد جوانان تحصیل کرده خود را برای یافتن کاری می بینند اما در میان مسئولین برخی ها پست های متعددی را اشغال کرده اند و به چند شغله بودن خود نیز افتخار می کنند! راستی چرا گاهی از کنار جوانان تحصیل کرده ی بی کار می گذرند و بازنشسته ها را برای کاری دیگر فرا می خوانند؟!
پا برهنگان دل چرکین می شوند وقتی گفته می شود مدیری یا خانواده ی او ، ۱۷۰میلیارد تومان از سیتم بانکی گرفته است و پس نمی دهد! آنا غصه دار می شوند وقتی فسادهایی از جنس خاوری و خسروی و بابک زنجانی ها می بینند ، در حالی که جوان همین پا برهنه ها به علت فقر اقتصادی قادر به ازدواج نیست .
آری آنان احساس نا امیدی می کنند وقتی از وزیر صنعت کشورشان نقل می شود که : « وجود برخی فیش‌ها با حقوق‌های بالا در دنیا طبیعی است و نیازی به این همه سر و صدا نبود !!!!!!!! »
باید توجه داشت آن امام کبیر «ره»فرموده اند:
سرچشمه همه مصیبت ‏هایی که ملت‌ها می‌‏کشند این است که متصدیان امورشان از قشر مرفه و از اشراف و اعیان ـ به اصطلاح خودشان ـ از آن‌ها باشد.
او فرموده اند:
« آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحه دولت و ملت را بخوانیم. آن روزی که رئیس جمهور ما خدای نخواسته، از آن خوی کوخ‏نشینی بیرون برود و به کاخ‏نشینی توجه بکند، آن روز است که انحطاط برای خود و برای کسانی که با او تماس دارند پیدا می‌‏شود. آن روزی که مجلسیان خوی کاخ‏نشینی پیدا کنند خدای نخواسته، و از این خوی ارزنده کوخ‏نشینی بیرون بروند، آن روز است که ما برای این کشور باید فاتحه بخوانیم.»

آن امام فرموده اند : «…اگر ملت می‌‏خواهد که این پیروزی تا آخر برسد و به منتهای پیروزی که آمال همه است برسد، باید مواظب آنهایی که دولت را تشکیل می‌‏دهند، آنکه رئیس جمهور است، آنکه مجلس هست، مجلسی هست، همه این‌ها را توجه بکنند که مبادا یک وقتی از طبقه متوسط به طبقه بالا و به اصطلاح خودشان مرفه به آن طبقه برسد.»به امید روزی که بیش از این از کوخ نشینان و از خدمت رسانی به پابرهنگان گفته شود.