کانون سبحان

سرویس یادداشت و مقاله «کانون سبحان»/حجت الاسلام و المسلمین سید صادق محمدی وفایی:

به نام خداوند جان و خرد
سلام استاد ارجمندم جناب مروجی بزرگ !
سلام شیخ و عارف شهرم !
در این شب جمعه و در این قم سرشار از گرما به یادت هستم و به یادت می نویسم و به یادت عمر صرف می کنم و از عمق دلم جامی از مهر و محبتهای ثوابم را در هفتمین سالگرد رحلت تقدیمت می کنم .
یادش به خیر آن سالها که نو جوان بودم و در زیر چتر دلسوزی و مهرورزیت نو بودنم را صرف می کردم .
چه معصومانه خیال می کردم هر طلبه ای با درس خواندن یک مروجی بزرگ خواهد شد و تا مروجی شدنم فقط چند سال درس خواندن مانده است!
خیال می کردم هر عمامه به سری یا خمینی و خامنه ای کبیر است و کمتر از آن دو عزیز آقای خودمان شیخ ماشاالله آن بنده ی خاص خد؟است!
اما چون بزرگ و بزرگ تر شدم و به شهری بزرگ تر که رسیدم تدریجی دریافتیم همانطور که هر گردی گردو نیست و هر گردویی پر نیست ، هر سیدی نیز امام خمینی و خامنه ای نمی شود و گاه طلبه ای با هزاران ماشاالله گفتن نیز آن ماشاالله عارف نخواهد شد!
آری کسی آن مروجی کبیر ما می شود که بنده ی راستین خدا باشد و تا آخر عمر دنیا را سه طلاقه کند و این کار ، از هر کسی و بنده کمترین بر نخواهد آمد .
استادم !
باصفایم!
و ای بنده ی خاص خدا و ای روحانی راستینم !
به یادتم و به یادت خواهم ماند و از این که برای نخستین بار نتوانستم در سالگرد عروجت حضور بیابم غمگینم.
الهی سرشار از آرامش باشید و دعای خیرت نصیبمان باد.
ای خدا بزرگ نیم نگاهی از تو بس است همگان را آن استاد محبوب و رنج دیده را به همه ی نگاههایت می سپارم.